Μία ψυχολόγος δίδασκε διαχείριση του άγχους...
Η θέα της θάλασσας μειώνει το στρες!
Οι άνθρωποι που, από το σπίτι τους ή το γραφείο τους, βλέπουν τη θάλασσα κάθε μέρα, έχουν σημαντικά μικρότερο ψυχολογικό στρες, σύμφωνα με διεθνή μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Health and Place». Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Γεωγραφίας της Υγείας Αμπερ Πίρσον του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, υποστηρίζουν μάλιστα ότι η θέα της θάλασσας είναι ανώτερη και από τη θέσα του πρασίνου, καθώς όσοι καθημερινά έβλεπαν δάση ή πάρκα από το σπίτι τους, δεν είχαν ανάλογο όφελος στην μείωση του στρες.
Οι επιστήμονες μελέτησαν τοπογραφικά και ιατρικά στοιχεία για τους κατοίκους της πρωτεύουσας Γουέλιγκτον της Νέας Ζηλανδίας, συσχετίζοντας τη θέα που είχε ο καθένας, με το επίπεδο του στρες του. Ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, το επίπεδο εισοδήματος και άλλες παραμέτρους, η θέα της θάλασσας φάνηκε να συσχετίζεται θετικά με μια πιο ήρεμη ψυχική κατάσταση.
Όσον αφορά το πράσινο ή το βουνό, που φαίνεται να «χάνουν» σε σχέση με τη θάλασσα, οι ερευνητές επεσήμαναν ότι εν μέρει μπορεί αυτό να οφείλεται στο ότι οι ίδιοι δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα σε φυσικούς και τεχνητούς χώρους πρασίνου. Ενώ η θέα της θάλασσας είναι τελείως φυσική, του πρασίνου συνήθως περιλαμβάνει και ανθρώπινες κατασκευές ή δραστηριότητες (παιδικές χαρές, γήπεδα, πάρκα κ.α.). «Ίσως αν συγκρίναμε τη θάλασσα μόνο με παρθένα δάση, να βρίσκαμε κάτι άλλο», εξηγεί η Δρ Πίρσον, και προσθέτει ότι είναι ασαφές κατά πόσο η θέα μιας λίμνης ή ενός ποταμού μειώνει εξίσου το στρες, όσο η θέα του ωκεανού ή της θάλασσας.
πηγή: tovima.gr
Η αναζήτηση στο Διαδίκτυο δίνει την ψευδαίσθηση της γνώσης.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ότι γνωρίζουν περισσότερα από ότι πραγματικά γνωρίζουν , διαπιστώνει μια νέα μελέτη.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν φαίνεται να πειράζει πολύ που οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πραγματικά την πληροφορία για την οποία έψαχναν.
Μάθιου Φίσερ, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας, δήλωσε:
"Το Διαδίκτυο είναι ένα τέτοιο ισχυρό περιβάλλον, όπου μπορείτε να εισάγετε οποιαδήποτε ερώτηση και να έχετε πρόσβαση στη γνώση του κόσμου με ένα κλικ.Γίνεται πιο εύκολο να συγχέουμε τις γνώσεις σας με αυτή την εξωτερική πηγή. Όταν οι άνθρωποι είναι πραγματικά μόνοι τους, μπορεί να είναι ανακριβείς για το πόσα ξέρουν και πόσο εξαρτημένοι είναι στο Διαδίκτυο. "
Σε ένα από τα εννέα πειράματα ερευνητές πραγματοποίησαν, οι άνθρωποι ρωτήθηκαν:
"Γιατί είναι αρχαία ιστορία του Κουσίτ ( Kushite) πιο ήσυχη από ό, τι την ελληνική ιστορία;"
Ακόμα και όταν κάποιος δεν μπορούσε να βρει πλήρεις απαντήσεις σε αυτή την πολύ δύσκολη ερώτηση, η απλή αναζήτηση έκανε τους ανθρώπους να είναι πιο σίγουροι ότι προσωπική τους γνώση ήταν μεγαλύτερη.Το ίδιο ίσχυε και όταν οι ερευνητές μπλοκάρει τις αναζητήσεις τους, έτσι δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα .
Ο κ Φίσερ δήλωσε:
"Αν δεν γνωρίζετε την απάντηση σε μια ερώτηση, είναι πολύ προφανές σε σας ότι δεν την ξέρετε και χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να βρείτε την απάντηση.
Με το Διαδίκτυο, οι οι λεπτές γραμμές της γνώσης γίνονται θολές μεταξύ του τι ξέρεις και τι νομίζεις ότι ξέρεις. "
Ο λόγος μπορεί να είναι ότι απλά επειδή κάποιος χρησιμοποιεί μηχανές αναζήτησης , είναι αρκετό για να τον κάνει να αισθάνεται ότι γνωρίζει περισσότερα.
Συνοψίζοντας θα πρέπει να αναφέρουμε , ότι στις περιπτώσεις που οι αποφάσεις έχουν μεγάλες συνέπειες, θα μπορούσε να είναι σημαντικό για τους ανθρώπους να διακρίνουν τη δική τους γνώση και να μην υποθέτουν ότι γνωρίζουν κάτι, όταν στην πραγματικότητα δεν το κάνουν.
Το Διαδίκτυο είναι δίνει τεράστιο όφελος με αμέτρητους τρόπους, αλλά μπορεί να υπάρχουν κάποια μειονεκτήματα, που δεν είναι άμεσα εμφανείς και αυτό μπορεί να είναι ένα από τα μειονεκτήματα .
Η ακριβής προσωπική γνώση είναι δύσκολο να επιτευχθεί και το Διαδίκτυο μπορεί να κάνει αυτό το έργο ακόμα πιο δύσκολο.
Όπως λέει και η πολύ γνωστή ρήση "Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας"
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Journal of Experimental Psychology: General (Fisher et al., 2015)
Πηγή: http://www.psychologized.eu/
Τεχνικές αυτοβοήθειας για το άγχος
Στα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στο παρόν συνήθως έχετε κάποιον έμμεσο έλεγχο. Στις υποθετικές καταστάσεις δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος.
Δρ Τέσσα Χριστοδούλου PhD
Κλινική Ψυχολόγος- Νευροψυχολόγος
1ο Βήμα: Εκπαίδευση πάνω στο Άγχος και την Γενικευμένη Αγχώδη διαταραχή
Όποιο κι αν είναι το είδος της αγχώδους διαταραχής που αντιμετωπίζετε είναι σημαντικό να εκπαιδευτείτε και να κατανοήσετε κάποια βασικά στοιχεία:
1ο Στοιχείο: Το Άγχος είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα εφόσον προστατεύει και βοηθά τον οργανισμό να προσαρμοστεί σε μία απειλή ή σε ένα κίνδυνο. Αυτό σημαίνει ότι στόχος είναι να διαχειριστείτε το άγχος και όχι να το «εξαφανίσετε».
2ο στοιχείο: το άγχος αρχίζει να αποτελεί πρόβλημα όταν το σώμα σας λέει ότι υπάρχει κίνδυνος ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι όταν σκέφτεστε ή αντιλαμβάνεστε ότι είσαστε σε κίνδυνο (ακόμα κι όταν δεν είσαστε) το σώμα σας αντιδρά σαν να ετοιμαζόσαστε να αντιδράσετε απέναντι σε μία απειλή.
Αρχικά λοιπόν κατανοείτε ότι η ανησυχία είναι ένα άβολο αλλά φυσιολογικό συναίσθημα στο σώμα που έχει το όνομα: ΑΓΧΟΣ. Μόλις το εντοπίσετε και το κατονομάσετε τότε ξεκινάτε να το αντιμετωπίζετε. Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσετε την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Όπως σε όλες τις αγχώδεις διαταραχές έτσι και στην γενικευμένη αγχώδη, το άτομο αγχώνεται όταν έρχεται αντιμέτωπο με ερεθίσματα που ενεργοποιούν τις ανησυχίες του. Το ερώτημα όμως είναι τι ενεργοποιεί την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή; Η απάντηση είναι η αμφιβολία και η έλλειψη σιγουριάς σχετικά με μία κατάσταση, γεγονός, πρόσωπο κ.α. Καθώς δεν είμαστε τελείως σίγουροι για τίποτα, μπορεί και να ανησυχούμε για τα πάντα.
2ο Βήμα: Ο εντοπισμός και η αναγνώριση της ανησυχίας
Τα άτομα με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ανησυχούν συνεχώς σε υπερβολικό βαθμό και αυτό ενεργοποιεί άγχος. Αν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία χρειάζεται να μάθετε να διαχειρίζεστε αρχικά την ανησυχία σας αναγνωρίζοντας την. Είναι πιθανόν αν σας ρωτήσουν «τι σας ανησυχεί» να μην μπορείτε συγκεκριμένα να θυμηθείτε ή να πείτε μόνο μία έως δύο συνηθισμένες καταστάσεις, ξεχνώντας τα υπόλοιπα. Ο καλύτερος τρόπος είναι η καταγραφή σε ένα «ημερολόγιο ανησυχιών», μέσα στην μέρα σημειώνοντας τι το ενεργοποίησε και το επίπεδο άγχους (%).
3ο Βήμα: Η κατηγοριοποίηση των ανησυχιών
Οι ανησυχίες χωρίζονται σε: προβλήματα του παρόντος (για παράδειγμα: «δεν έχω αρκετά χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς», «έχασα κάποια προθεσμία», «μάλωσα με κάποιον φίλο μου, σημαίνει ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε;» και σε υποθετικές καταστάσεις (για παράδειγμα: «τι θα γίνει αν πέσει το αεροπλάνο;», «αν αρρωστήσω εγώ ή κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο ή εγώ ο ίδιος;»).
Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ο έλεγχος που μπορείτε να ασκήσετε. Στα προβλήματα που αντιμετωπίζετε στο παρόν συνήθως έχετε κάποιον έμμεσο έλεγχο. Για παράδειγμα «διαχείριση των οικονομικών», «οργάνωση προγράμματος». Στις υποθετικές καταστάσεις δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος.
Πηγή: http://emo.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)